Już nie będę więcej pisać smutnych wierszy !

Ten będzie wesoły lub jeszcze weselszy.

Wesołych kolorów użyczy mi łąka,

Swoje siedem kropek dorzuci biedronka.

Strzępiasty obłoczek na nieba błękicie

Doda mu lekkości, lśnień rosy o świcie.

Tęcza, śliczne dziecko deszczyku ze słonkiem

Sprawi, że przecinek zamerda ogonkiem.

Myślnik – będzie bezmyślnie z wykrzyknikiem pląsał !

Pytajnik jest zbędny. Niech się tu nie dąsa.

Rymy będą proste jak budowa cepa,

Trochę pochałturzę, a sława niech czeka.

Zacznę się wsłuchiwać w słodkie ptasie trele

I żadnej powagi, same duperele.

Lecz na przekór  nutce co w mej duszy gra,

Wierszyk jest wesoły. Nadal smutna ja!  (Zofia Krępa)